Κωνσταντίνος Δαβάκης.

Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Ένας θρύλος που περνάει αθόρυβα στη λησμονιά.
Γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της αποσκερής Μέσα Μάνης. Ήταν γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη και της Σοφίας.

Ένας χιλιοτραγουδισμένος ήρωας, καταξιωμένος στη συνείδηση των Πανελλήνων, που έκανε πράξη το ΟΧΙ στα βουνά της Ηπείρου.
Ακούγεται κάθε χρόνο όλο και λιγότερο στις εορταστικές εκδηλώσεις της Ελλάδος και εδώ στη Μάνη καθόλου πια και το λέω με πίκρα ίσως γιατί είχε την ατυχία να είναι Μανιάτης.


Αυτός ήταν ο αετός της Πίνδου.
Ο πατριώτης-ήρωας.





Kρατώ στα χέρια μου βιβλίο με σελίδες κιτρινισμένες και κάποιες από αυτές φθαρμένες.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να τις διαβάσει.
Φέρει τίτλο: "Δαβάκης-Πίνδος"
Συγγραφέας ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Ιωάννης Βερνάρδος.
Μακάρι να μπορούσα να το μεταφέρω όλο...
Θα σταθώ όμως σε λίγες αράδες που ακόμα και σήμερα κάνουν τον γέρο πατέρα μου να κλαίει....
Η γιαγιά Σοφία όταν έμαθε τον θάνατό του …

Ε κρουσταλλένιε ποταμέ,
που δεν εθόλωσες ποτέ,
μ'από τα δώρα κ'εδανά
έχεις θολώσει τα νερά,
και ζ'έφαε η θάλασσα.



Δεν ήτανε για να θαφτείς
με δόξα, με υπόληψη
και με παράτα και τιμή
όπως ζ'επανταρίζασι
τ'ήτα η γκαρδία σου μπαξές
μ'όλο δεντροφυτέμετα.



Χρυσέ μου πολυελαίε
με τις χρυσέ'ζου τρέμουλες
στη μεσαρία του σπιτιού
πο'πέρσες κ'ετσακίστηκες
χίλια κομμάτια γίνηκες
το σπίτι εσκοτίδιασε.



Όλοι να τον κλάψωμε
το παλικάρι της τιμής
όπου εμάχοντα μπροστά
απά στης Πίνδος τα βουνά
να μην ποδουλωθή η γι Ελλάς...

...........